Το πιο γλυκό παιδί... ο Μπαμπάς μου!

Ξέρω ένα παιδί... Ένα μικρό, τρυφερό, αθώο παιδί! Ένα πανέμορφο παιδί, με γλυκά μάτια, ζεστή αγκαλιά, τρυφερή καρδιά!

Δεν έχει όψη παιδιού, μα έχει ψυχή παιδιού!

Και αυτό το παιδί είναι ο μπαμπάς μου! Είναι ο γλυκός μου μπαμπάς! 

Ο Μπαμπάς μου ο οποίος μου έχει σταθεί σε όλες τις στιγμές της ζωής μου! Που είναι το λιμανάκι όπως μου έλεγε πάντα! Είναι εκείνος που ξέρω ότι ακόμα και μ@λ@κί@ να έχω κάνει, ακόμα κι αν ξέρω ότι θα τα ακούσω, η αγκαλιά του θα είναι πάντα ανοιχτή!

Μια αγκαλιά τεράστια, που χωράει τα πάντα!

Χωράει τις χαρές μου, τις επιτυχίες μου, τα χαμόγελα μου, τις ανησυχίες μου, τις στεναχώριες μου! 

Μα χωράει και τα λάθη μου, τις ατυχίες μου, τις λάθος μου επιλογές!

Μα ότι και να γίνεται στο τέλος είναι πάντα ανοιχτή για μένα!

Είναι ο κόσμος μου!

Είναι το καλοκαίρι μου όταν χαίρομαι, μα είναι και ο χειμώνας μου όταν λυπάμαι!

Είναι εκείνος που όταν γεννιόμουν, έκλαψε σαν μικρό παιδί όταν άκουσε το δικό μου κλάμα!

Είναι εκείνος που όταν έφαγα το μεγαλύτερο χαστούκι απο την ζωή, έκλαψε και πάλι μαζί μου!

Είναι εκείνος που όταν τον χρειάστηκα έτρεξε κοντά μου και με υποστήριξε ακόμα κι αν έβλεπε πόσο λάθος ήταν αυτά που ήθελα να κάνω! 

Είναι εκείνος που πάντα στηρίζει τις επιλογές μου! Αλλά στηρίζει και τις αποτυχίες μου!

Είναι ο μπαμπάς μου που όταν ετοιμάζομαι να βγω βόλτα ακόμα με ρωτάει τί ώρα θα γυρίσω! Και μου λέει να μην τρέχω με το αυτοκίνητο! Και να μην πιω! Και να μην αργήσω να γυρίσω! Και ας είμαι πλέον 28 χρονών! 

Είναι ο μπαμπάς μου που όταν γυρνάω από την δουλειά και τον παίρνω τηλέφωνο με ρωτάει αν έβγαλα τα παπούτσια μου για να ξεκουραστούν τα πόδια μου! 

Είναι ο μπαμπάς μου που κάθε μέρα με ρωτάει αν έφαγα καλά, αν κοιμήθηκα καλά, αν φοβόμουν το βράδυ που ήμουν μόνη μου!

Μου λέει τα ίδια κάθε μέρα! Αλλά κάθε μέρα τα ρωτάει με την ίδια αγωνία, την ίδια ανησυχία!

Και όταν κατεβαίνω στο χωριό, φωτίζεται το πρόσωπο του και γελάει συνέχεια! Και λέει σε όλους "Ήρθε το κοριτσάκι μου" και κερνάει όλο το χωριό από την χαρά του! 

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου! Είναι ο μεγάλος μπαμπάς μου! Είναι το παιδί μπαμπάς μου!

Και σήμερα γιορτάζει! Και θέλω και μέσα από εδώ να του ευχηθώ Χρόνια Πολλά μα κυρίως Χρόνια Καλά! 

Σ'αγαπάω μπαμπά μου! Σ'αγαπάω λιμανάκι μου!

Χρόνια σου Πολλά!

Φοβάται ο φόβος;

Φόβος... Μια λέξη, ένα συναίσθημα, που πάντα υπήρχε στην ζωή μου.. Άλλες φορές σε μεγάλο βαθμό, άλλες σε μικρό... Κάποιες στιγμές με λόγο ύπαρξης, κάποιες στιγμές ανούσιος... Άλλοτε με κυριεύει, άλλοτε τον αντιμετωπίζω... Πάντα όμως εκεί.. Φωλιάζει στην καρδιά μου, τρυπώνει στο μυαλό μου και με οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια... Σε δρόμους που το τέλος τους δεν έχει ουράνιο τόξο.. Δεν έχει ένα λιβάδι με μοβ χρυσάνθεμα... Έχει και πάλι μόνο φόβο... 

Έτσι και τώρα.. Ενώ μπορώ και στέκομαι δυνατή, πατάω γερά στα πόδια μου, είναι στιγμές που με κυριεύει ο φόβος... Σκέψεις, αναμνήσεις, μπλέκονται όλες στο μυαλό μου και με κάνουν να τρέμω... να ανησυχώ για το επόμενο χτύπημα, να φοβάμαι ότι όσο και να ξέρω πια τον τρόπο, δεν θα βρω την δύναμη να ξανασηκωθώ... Φοβάμαι τις καινούριες πληγές που μπορεί να ανοίξουν... Φοβάμαι τον χρόνο που θα χρειαστεί για να επουλωθούν.. Το ξέρω ότι θα γίνει.. Ξέρω πια ότι μπορώ να τις αντιμετωπίσω... Μα δεν θέλω να το κάνω... Θέλω να με προστατέψω αυτή την φορά...

Εντελώς τυχαία ήρθε ένας άνθρωπος στην ζωή μου.. Εκεί που δεν το περίμενα, εκεί που κράταγα όλες τις πόρτες κλειστές... Ήρθε και χτύπησε και από κεκτημένη ταχύτητα άνοιξα.... Φοβήθηκα όταν συνειδητοποίησα πόσο εύκολα τον άφησα να μπει στην ζωή μου... Και στην αρχή ήμουν κουμπωμένη, κλεισμένη στον εαυτό μου, επιθετική... Και είδα ότι έχανα στιγμές όμορφες.. Γινόμουν εριστική και ήταν τόσο άδικο αυτό...

Έτσι αποφάσισα να αφεθώ... Και όπου βγεί... Και από τότε περνάω υπέροχα... Γελάω, διασκεδάζω, χαλαρώνω, περνάω τρυφερές στιγμές μαζί του.. Ζώ! Ζω όλα όσα εκείνα δεν είχα ποτέ το θάρρος να ζήσω... Ζητάω πράγματα.. Και δίνω κιόλας... Περνάω όμορφες καθημερινές και ακόμα καλύτερα σαββατοκύριακα... Αποζητώ την συντροφιά του, την αγκαλιά του και το ίδιο κι εκείνος... Βλέπεις, είναι από τις λίγες φορές που το ζώ αυτό... Τώρα βλέπω πώς είναι να σε θέλει κάποιος πραγματικά, ολοκληρωτικά... Και δεν με νοιάζει που θα βγει όλο αυτό.. Σημασία έχει να περνάω σήμερα καλά... Γιατί ένα αληθινό σήμερα αξίζει όσο δύο αύριο (Βενιαμίν Φραγκλίνος)... Και θέλω να το ζήσω αυτό το αληθινό μου σήμερα...

Υπάρχουν στιγμές που ο φόβος κάνει και πάλι την εμφάνιση του.. Υπάρχει εκεί έτοιμος να με κατασπαράξει με τα γαμψά του νύχια.. Αυτή την φορά όμως δεν τον αγνοώ.. Δεν το αποφεύγω.. Δεν το αφήνω καν να με κατακλύζει... Τον αντιμετωπίζω.. Τον κοιτάζω ίσια στα σκοτεινά του μάτια... Και το παλεύω.... Γιατί όπως διάβασα κάπου....

Ακόμα και οι μεγαλύτεροι μας φόβοι, φοβούνται μήπως πάψουμε να τους φοβόμαστε.... 

Φιλί Διαμαντένιο

Μουσική ανάρτηση με την φωνή των Μπλέ... Γιατί όσο ερωτεύεσαι Φοβάσαι... 

Δύναμη.... Της αγάπης ισοδύναμη...

Ανοίγοντας το πρωί τα παράθυρα χαμογέλασα.... Βγήκα στο μπαλκόνι, κάθισα στην άκρη και άπλωσα το χέρι μου... ήθελα να αγγίξω την πρωινή δροσιά, τις σταγόνες της βροχής... Η σημερινή μέρα ήταν η απόδειξη ότι ένα δύσκολο καλοκαίρι έφυγε και δίνει την θέση του σε έναν πολλά υποσχόμενο χειμώνα!

Ανοίγοντας το πρωί τα παράθυρα θυμήθηκα τον παλιό μου εαυτό... Αυτόν που έχασα το καλοκαίρι που έφυγε.. Ένα καλοκαίρι που ήταν από τα εντονότερα της ζωής μου.. Ένα καλοκαίρι που δεν θα ήθελα να θυμάμαι αλλά θα θυμάμαι... Γιατί μέσα από όλες εκείνες τις δύσκολες μέρες και νύχτες ξαναβρήκα τον εαυτό μου...

Μπήκα στο αυτοκίνητο και μπήκα στην Αττική Οδό... είχα ώρα ακόμα για να φτάσω στην δουλειά μου κι έτσι πήρα την αντίθετη κατεύθυνση που ήξερα ότι δεν θα βρω κίνηση.. έτσι αφέθηκα στην ταχύτητα... ο αέρας έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα αλλά δεν ήθελα να τα κλείσω... ήταν λυτρωτικός...

Έχω κάνει τον απολογισμό μου.. έβγαλα τον εαυτό μου από μέσα μου, τον έβαλα απέναντι μου και τον κατηγόρησα για όλα τα λάθη που έχω κάνει στην ζωή μου... έφερα στον νου μου κάθε είδους σχέση, ερωτική, φιλική, συγγένειας... τις είδα αναλυτικά μία μία.. θυμήθηκα κάθε μου κίνηση, κάθε πράξη, κάθε λέξη... τα είδα όλα ξεκάθαρα... και ομολογώ ότι αυτό που είδα με σόκαρε... έβλεπα εμένα όπως δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να είχα γίνει... και το χειρότερο όλων ήταν ότι έπρεπε να βρω απάντηση σε ένα δύσκολο ερώτημα... μήπως έτσι είμαι? μήπως αυτό που βλέπω τώρα απέναντι μου είμαι εδώ στην πραγματικότητα? ή τελικά είμαι τόσο αδύναμη και έγινε πλαστελίνη στα χέρια κάποιων;;

Ήρθαν πολλά βράδια δύσκολα που προσπαθούσα να απαντήσω σε τόσα ερωτήματα που με βασάνιζαν... με μόνη μου παρέα τον χαμένο εαυτό μου, τα τσιγάρα μου, το κλειστό κινητό μου και μπουκάλια κρασί... Και μου έμοιαζαν ατέλειωτα... Ξάπλωνα κουρασμένη από τις σκέψεις αλλά απαντήσεις δεν κατάφερνα να βρω...

Μέχρι που ήρθε ένα πρωινό που ο ήλιος έμοιαζε πιο λαμπερός, πιο φωτεινός... Τα δέντρα στον κήπο πιο πράσινα και σαν να έγερναν προς το μέρος μου λες και είχαν κάποιο μυστικό να μου πουν.. ο καφές είχε γεύση καφέ και όχι τσιγάρου αναμειγμένο με δάκρυα... Ο χτύπος του κινητού δεν μου τρυπούσε πια τα αυτιά και ήθελα να ακούσω γνώριμες φωνές από την άλλη μεριά του ακουστικού...

Το κορμί μου δεν ήταν πια τόσο βαρύ... Τα μάτια μου δεν ήταν τόσο κουρασμένα.... Το χαμόγελο που σχηματιζόταν εκβιαστικά τόσες μέρες έμοιαζε να βγαίνει λίγο αληθινό... Και την ψυχή μου την ένιωθα ήρεμη...

Δεν μπορούσα να βρω τί άλλαξε... όμως κάτι υπήρχε... ήταν εκεί και έκανε αισθητή την εμφάνιση του...

Και σιγά σιγά είδα τί άλλαξε.. και βρήκα τις απαντήσεις μου... και βρήκα τον εαυτό μου... και μου άρεσε αυτό που έβλεπα.. αυτό που ήμουν... αυτό που είμαι τελικά! Μου αρέσω, με αγαπάω, με φροντίζω... όπως δεν έκανα τόσα χρόνια το κατάφερα μέσα από τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου...

Και ξέρω ότι θα ξαναπληγωθώ, ξέρω ότι θα ξαναπονέσω... όμως οι επόμενες φορές θα είναι διαφορετικές... Γιατί πλέον στέκομαι στα πόδια μου, στηρίζομαι σε εμένα... Και είμαι δυνατή! Τώρα πια το ξέρω! Τώρα πια το βλέπω!


Φιλί Διαμαντένιο!

Μουσική ανάρτηση με την φωνή της Δήμητρας Γαλάνη να μας τραγουδάει για δύναμη...της αγάπης ισοδύναμη!

We are open!

Επιστρέφω στον υπέροχο κόσμο των blogs μετά από χθεσινοβραδινή συζήτηση με αγαπημένη πλέον φίλη παλιά blogger κι εκείνη! 

Επιστρέφω με σχεδόν νέο όνομα (το έκλεψα από όλους εκείνους που με λέγανε Διαμαντένια), με σχεδόν νέο τίτλο, αλλά με το ίδιο avatar! Το αγαπημένο μου ροζ κοριτσάκι! Και επέστρεψα έτσι γιατί δεν είναι όλοι εκείνοι οι bloggers με τους οποίους μοιραζόμουν τα πιο κρυφά μου μυστικά.... Όλοι εκείνοι θέλω να καταλάβουν ποια είμαι.. Επιστρέφω με αυτές τις αλλαγές, γιατί θέλω να ξεφύγω από όλους εκείνους εκεί έξω που δεν έπρεπε τελικά να ξέρουν για αυτόν τον όμορφο κόσμο! 

Επιστρέφω γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω και ο υπολογιστής μου έχει γεμίσει με πολλά κείμενα που θα ήθελα να μοιραστώ... Γιατί τελικά για μένα το blogging ήταν η ψυχοθεραπεία μου... ήταν το στήριγμα βράδια που ήμουν μόνη μου... Ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας χώρος πολύ ιδιαίτερος για μένα, πολύ ξεχωριστός... Μαγικός!

Σιγά σιγά θα βρω όλους εκείνους που ένιωθα κοντά μου.. όλους εκείνους που αν και ποτέ δεν γνώρισα ένιωθα σαν να τους ξέρω χρόνια... εκείνους που μου έδωσαν περισσότερη θετική ενέργεια και σκέψη, περισσότερη στοργή απο κάποιους εκεί έξω... Και θα προστατέψω τον χώρο μου εδώ απο τον έξω κόσμο... όπως θα προστατέψω και τον έξω κόσμο μου.... 

Δύο διαφορετικοί κόσμοι... τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι.... Και ο καθένας θα έχει τον χώρο του... ο καθένας θα διεκδικεί κομμάτι από τον χρόνο μου... Και θα μοιράζομαι στους δύο κόσμους με δική μου επιλογή... και δεν θα φοβάμαι πλέον μην τους μπλέξω... γιατί εγώ θα έχω προσέξει να μην συμβεί κάτι τέτοιο... Θα μπορώ να είμαι αληθινή και στους δύο κόσμους μου.. 

Ξεκινάμε και πάλι λοιπόν! 

Κάνουμε μια νέα αρχή από το σημείο που μείναμε... 

Καλώς βρεθήκαμε και πάλι!